فروپاشی خاموش

 

افزایش شدید نیازهای درمانی سالمندان، اهمیت حفظ و پایداری صنعت سلامت را دو چندان می کند.تاریخ نشان می دهد کشورهایی که با اَبَر تورم مواجه شدند، مانند آرژانتین (تورم سه هزار درصد در 1980) و برزیل (تورم دو هزار و 947 درصد در 1990)، به دلیل تطبیق نیافتن سریع تعرفه ها با نرخ ارز، شاهد درشکستگی مراکز درمانی و مهاجرت پزشکان بودند.در مقابل، ترکیه در بحران تورمی 2018 تا 2022، با تعیین نرخ ارز ثابت(یورو) برای قیمت گذاری دارو توانست صنعت دارویی خود را تثبیت کند.همچنین کشورهای شرق اروپا مانند لهستان، پس از سقوط شوروزی با تورم 600 درصد مواجه بودند که با حرکت به سمت تعرفه های بازار محوز، مانع فروپاشی کامل نظام خدمات سلامت شدند.

با توجه به این تجربیات، راه حل کلیدی برای ایران نیز اتصال تعرفه سلامت به نرخ ارز نیمایی یا کالاهای اساسی و به تبع آن واقعی سازی دستمزد دست اندرکاران سلامت است.این راهکار نه تنها هزینه های واقعی ارائه خدمات درمانی را پوشش می دهد، بلکه از فروپاشی کامل نظام سلامت جلوگیری خواهد کرد.درست است که این اقدام در کوتاه مدت افزایش هزینه ها را به دنبال دارد، اما با حمایت هدفمند از اقشار آسیب پذیر می توان این اثر را مدیریت کرد.صنعت سلامت، برخلاف صنایع دیگر، قابل واردات از چین یا بازسازی سریع با تزریق نقدینگی نیست.فروپاشی نظام خدمات سلامت به معنای نابودی سرمایه ای ملی است که بازسازی آن دهه ها زمان می برد.در صورت نبود اقدام فوری، در آینده ای نزدیک مجبور به واردات خدمات پزشکی از هند و پاکستان خواهیم بود که به معنای از دست رفتن «حاکمیت سلامت» کشور است.اکنون زمان تصمیمی سرنوشت ساز است؛ نجات صنعت سلامت، نه تنها ضرورتی اقتضادی بلکه ضرورتی انسانی و ملی است.